atlas - płytki na ociepleniu
czwartek, 18 sierpnia 2011 11:00
Płytki na ociepleniu - systemowo lub nie systemowo.
Prace ociepleniowe
Mój dom będzie ocieplony styropianem i wykończony tynkiem cienkowarstwowym. Na części elewacji chciałbym dodatkowo przykleić płytki klinkierowe. W jaki sposób to zrobić? Czy przykleja się je do tynku, czy do styropianu (przed otynkowaniem). Jakiego kleju trzeba do tego użyć? Jak wykończyć fragment elewacji z płytkami (spoinowanie? impregnowanie?)
1. Płytki na ociepleniu – czy to dobry pomysł?
Wykończenie płytkami ocieplenia jest dobrym i często spotykanym rozwiązaniem. Niestety jest ono obarczone sporym ryzykiem odspajania się płytek lub powstania na ich powierzchni nieestetycznych, trudnych do usunięcia wykwitów. Ryzyko to wynika z dużo większego ciężaru płytek klinkierowych i znacznego nagrzewania się ich (zwłaszcza ciemnych) w porównaniu z tynkiem cienkowarstwowym oraz możliwości dostania się wody pod okładzinę. Podstawą do sukcesu jest więc znalezienie wykonawcy doświadczonego w pracy z klinkierem oraz wybór odpowiedniej technologii.
Praktyka wskazuje, że w budownictwie indywidualnym królują trzy sposoby działania. Można coś zrobić albo w oparciu o gotowe rozwiązanie systemowe, albo na podstawie indywidualnych rozwiązań sprawdzonych u innych, albo też według własnego pomysłu. Jak się czasami okazuje, efekt tych wszystkich działań (zwłaszcza dwóch pierwszych typów) jest podobny, czyli kończą się one sukcesem. jednak największe prawdopodobieństwo pełnej satysfakcji występuje jedynie w pierwszym przypadku. Nie inaczej jest z przyklejaniem płytek klinkierowych na elewacje ocieplone styropianem. Uda się to różnymi sposobami, jeśli uniknie się kardynalnych błędów, o które nie trudno, gdy nie stosuje się gotowych systemów.
Bez względu na przyjętą technologię, inwestorów decydujących się na wykończenie ocieplonej elewacji klinkierem, obowiązywać będą znacznie bardziej rygorystyczne wymagania w stosunku do tego przedsięwzięcia, niż w przypadku klasycznego wykończenia tynkiem. Dotyczą one rodzaju i jakości zastosowanych materiałów, czystości robót, i zabezpieczenia elewacji przed zgubnym wpływem warunków atmosferycznych, zarówno w trakcie robót, jak i w kilka dni po ich zakończeniu.
2. Systemowy sposób naklejania płytek, czyli nieświadome unikanie kłopotów.
Przede wszystkim warto skorzystać z gotowych rozwiązań systemowych. Pełny system zawiera specjalnie profilowane płyty styropianowe (posiadają one prowadnice do płytek i specjalnie żłobione miejsca na kołki), zaprawę klejącą do mocowania płyt styropianowych i elementów klinkierowych na owych płytach, zaprawę do fugowania, dyble oraz oczywiście kształtkami i płytki klinkierowe. Zaprawę klejącą należy nanieść na wewnętrzną stronę płyty metodą „pasmowo-punktową”. Polega ona na wykonaniu ciągłej pryzmy obwodowej (o szerokości co najmniej 3 cm) przy krawędzi płyty i równomiernym rozłożeniu na całej powierzchni placków o średnicy 8÷12 cm. W sumie należy nałożyć taką ilość masy, aby pokrywała ona co najmniej 40 % powierzchni płyty (po dobiciu płyty do podłoża min. 60 %) i zapewniała w ten sposób odpowiednie połączenie płyty ze ścianą. Bezpośrednio po nałożeniu zaprawy klejącej płytę należy przyłożyć do podłoża i docisnąć do żądanego położenia, tak by grubość zaprawy pod płytą nie przekraczała 10 mm. Przy równych i gładkich podłożach dopuszczalne jest równomierne rozprowadzanie zaprawy pacą ząbkowaną po całej powierzchni płyty, tak by po przyklejeniu tworzyła warstwę o grubości 4÷10 mm.
Do przyklejania płytek można przystąpić po odpowiednim związaniu zaprawy klejącej użytej do przyklejenia płyt styropianowych i po wykonaniu mocowania mechanicznego za pomocą kołków rozporowych. Zaprawę należy naciągnąć na powierzchnię zamocowanej płyty i rozprowadzić ją za pomocą pacy zębatej. Należy ją nanieść również na klinkierową kształtkę w takiej ilości, aby po dociśnięciu kształtki do płyty, nie pozostały pod nią żadne wolne przestrzenie. Kształtkę należy umieścić pomiędzy prowadnicami płyty. W trakcie wykonywania prac, ze spoin należy na bieżąco usuwać nadmiar zaprawy klejącej, pojawiającej się przy dociskaniu płytek, dbając o to by miały one jednakową głębokość.
3. Metoda niesystemowa - jak świadomie uniknąć błędów?
Jeśli nie jest stosowane rozwiązanie systemowe, wówczas roboty należy wykonywać według następującego schematu, podobnego zresztą do klasycznego ocieplenia budynku metodą bezspoinową BSO, z zastosowaniem tynku. Płyty styropianowe mocuje się tradycyjnie do ściany za pomocą zaprawy klejącej. Na ich powierzchni wykonuje się warstwę zbrojącą o grubości 5-7 mm, czyli nieco powiększoną w stosunku do BSO. Zatopiona w niej siatka musi posiadać również większą gramaturę niż w BSO – minimum 160 g/m. Można tez zastosować dwie warstwy ze standardowej siatki do ociepleń.
Kolejna różnica to sposób kołkowania. Jeśli warstwę wykończeniową mają stanowić płytki, wówczas kołkowanie należy wykonać nie tylko przez styropian, ale również przez tkaninę. A to ze względu na dużo większe obciążenie całego układu niż przy zastosowaniu tynku cienkowarstwowego.
Dobór samych płytek nie może być przypadkowy. Powinny one charakteryzować się następującymi parametrami: nasiąkliwość max 6%, wymiary max 0,3x0,3 m, powierzchnia płytki nie większa niż 0,09 m, grubość do 15 mm, a masa metra kwadratowego nie większa nić 40 kg. Do przyklejania płytek używać należy klejów elastycznych o podwyższonej przyczepności. Korzystając z tej technologii (podobnie jak w rozwiązaniach systemowych) należy zadbać o to, by pod płytką nie pozostały żadne wolne przestrzenie, czyli pokryć klejem zarówno podłoże jak i płytkę.
Ostatnim etapem jest fugowanie okładziny. Można do niego przystąpić dopiero po 48 godzinach od przyklejenia płytek. Udział fugi w powierzchni okładziny klinkierowej nie powinien być mniejszy niż 6%, a szerokość spoin powinna wynosić około 8 mm.
Autor: Piotr Idzikowski
źródło: www.atlas.com.pl